Twee gezichten

Ik heb cassette 3 helemaal afgeluisterd met Clay, gelezen eigenlijk. Luisteren klinkt gewoon leuker en ik denk dat ik het ook vaker zal gebruiken. Niet alleen klinkt het leuker, maar zo voelt het ook aan. Het voelt echt alsof ik me in het verhaal bevind. 

Ergens voel ik me wel een beetje geïntimideerd. Vroeger dacht ik even veel over mijn reputatie als Courtney. Tegenwoordig draait alles rond jouw reputatie. Jongens willen stoer doen en stoefen over hoeveel meisjes ze al veroverd hebben, zoals Marcus dat waarschijnlijk ook wou. Het maakt me boos hoe jongeren zo manipulatief kunnen zijn. Meeste van ons doen alles voor onze reputatie, ook al betekent het dat je je moet voordoen als iemand anders.  

Hun herkenbare tiener gedrag maakt het verhaal ook geloofwaardig. Als tiener voel je je echt wel aangesproken en doet het je twee keer nadenken over je eigen gedrag.  

In het boek gaat Clay van de ene plaats na het andere. Naar de plaats waar de gebeurtenissen van de cassettes zich afspelen. Dat maakt de ruimte ook heel belangrijk. De ruimte is zeker niet decoratief, maar ondersteunt de handeling van de personages, dus kunnen we echt wel zeggen dat de ruimte functioneel is. 

Ik ben zeker benieuwd naar mijn volgende bestemming.