Rots in branding

Mijn lerares godsdienst zei onlangs tegen ons dat ze hoopte dat we een persoon hebben waarmee we over alles kunnen praten. Een soort van rots in branding. Hannah had dat kunne hebben, maar ze koos ervoor om het voorbij te passeren.  

Ik was net zo nerveus als Clay toen hij door had dat het volgende verhaal over hem ging. Ik voel zijn opluchting, zijn verdriet en frustratie. Hij is niet boos op haar, maar op hemzelf.  Ik in tegendeel ben bos op Hannah. Ze had de kans om haarzelf te redden, als ze gewoon alles had verteld aan hem zou ze nog leven. Niemand zou verdrietig zijn. Als ze hem niet weg had gestuurd en gewoon open was geweest zou hij nu niet zo kapot zijn. Als ze gewoon een beetje door had blijven vechten, dan waren al die cassetten er niet. Als, zo veel als. 

Clay voelt zich vast een mislukkeling, omdat het hem niet was gelukt om het meisje te redden waarvan hij houdt. Het doet hem pijn en mij ook.  

“Haar stem klinkt niet meer warm. Ze wil misschien dat het zo aanvoelt, maar in plaats daarvan schroeit hij? In mijn hoofd en in mijn hart.” 

Het is eng om je eigen gedachten in een boek te lezen. Want hij dacht net hetzelfde als ik. 

“Waarom heb je tot nu gewacht?” 

Het had allemaal niet zo moeten aflopen, maar het was te laat ze had alles al besloten.  Ze weet al hoe het af zal lopen. Ik ook, maar ergens hoop ik dat er op er op het einde van het einde van het boek een ander einde te wachten staat.