Laatste hoop

“Nog... een... allerlaatste... poging.” 

Zo begint de laatste cassette. Meteen heb ik mijn hoop teruggevonden en mijn woede en verslagenheid maken plaats voor hoop.  

In de serie weet ik dat haar laatste poging toch zal mislukken, maar toch hoop ik nog altijd dat het goed zou aflopen. Clay hoopt dat ook. 

In tegenstelling tot Clay ben ik niet boos op Mr. Porter. Hij wist van niets, Hannah had duidelijker kunnen zijn. Ze had zoals Clay zei naar Clay kunnen gaan.  

Hij zou denk ik wel slagen om haar te redden. Het is fout van haar om een leerkracht die ze amper kende op te zadelen met de problemen die de cassettes met zich mee dragen.  

Ik heb wel mijn bedenkingen. Als een leerlinge zou weg lopen tijdens een ernstig gesprek met een leerkracht zouden de meeste leerkrachten wel achter hun gelopen hebben, maar ik snap dat de auteur het zo moest laten. Hij kan moeilijk het hele boek opnieuw schrijven toch? 

Uit eindelijk lukte het me toch niet om mijn tranen tegen te houden. Haar laatste woorden hebben me zo geraakt dat ik niet anders kan doen dan huilen.  

“Dank je wel.” 

Drie woorden die zoveel emoties bevatten, zoveel dat het me overweldigt. In mijn gedachten zit ik nu naast Clay in het park. Ik voel hoe de wind mijn tranen drogen en mijn verdriet met zich mee neemt. 

Ik heb het einde bereikt, samen met Clay heb ik een rollercoaster van emoties gevoeld en nu is het gedaan.