The point of no return

Het druppeltje dat de emmer deed overlopen. De perfecte beschrijving voor dit hoofdstuk. (cassette 6 : kant B) Er is geen terug keer meer, zo voel ik me terwijl ik lees.  

Zoals ik al zei in mijn vorige post begin ik Hannah minder en minder te mogen, maar het doet me nog altijd pijn om Hannah zo te horen. Het doet me pijn hoe Clay helemaal breekt. Mijn hart breekt voor hun allebei. Ik heb de neiging om in huilen uit te basten net als Hannah of om mijn vuisten in iets te rammen net als Clay heeft gedaan. Mijn afschuw en woede voor Hannah groeit met elke woord dat ik lees. Clay heeft gelijk, ze wist wat ze aan het doen was. 

“Je wist wat je over jezelf afriep, Hannah.” 

Ik wil in het boek kruipen en Hannah wakker slaan, om te zeggen dat ze ertegen moet vechten, dat ze sterker is dan ze denkt. Ik wil haar zeggen hoe ze Clay kapot maakt. Nogmaals, Clay verdient beter. Met elke woord dat ze zegt maakt ze hem kapot en ik ben bang dat hij nooit meer zal genezen. 

Hoe hard ik ook wens dat er een ‘happy ending’ zou komen voor Clay, ik weet dat het te laat is. In dit hoofdstuk ben ik mijn hoop kwijtgeraakt, net als Hannah.  Ik hou alleen mijn woede over, net als Clay. 

Ik leg nu mijn boek neer met het gevoel van verslagenheid en woede.