Niets doen is ook iets doen

“Ik heb niets gedaan.” Voor velen is dit een smoes. Een smoes om jezelf te verdedigen, maar je hebt niets gedaan en je hebt het laten gebeuren toch? Dat is even erg als het zelf doen. Zo is het voor Hannah en Justin.  

Ik voel me vies, alleen al door cassette 5, kant B te beluisteren. Door wat er gebeurd was en hoe ze lieten gebeuren. Liefst zou ik het gewoon vergeten. In de serie heb ik het ook wel gezien, maar in het boek voel ik het zo intens.  

Ik begin Hannah te haten, omdat ze zo laf was, zo zwak. Ze geeft alles op en was zo laf om iemand anders te redden. Het ergst van al was dat het andere meisje er niet eens zelf voor koos, maar Hannah kiest er zelf voor om het op te geven. Dat meisje kon niet vechten voor haarzelf, die keuze heeft Hannah wel gehad.  Ik weet niet hoe ik mijn gevoel duidelijk moet beschrijven, de juiste woorden komen niet in me op. Het woord dat er het dichtst bij komt is afschuw, maar toch is het niet helemaal juist. 

Wat ik wel weet is dat ik het eens ben met Hannahs laatste zinnen in cassette 5. 

“Ik heb er op zijn allerminst bijgedragen. En jij ook.  

Nee, nee, natuurlijk, jij hebt haar niet verkracht. En ik heb haar niet verkracht. Dat was hij. Maar jij... en ik... wij hebben geen poot uitgestoken. Het is onze schuld.”