Thirteen reasons why: een testament...

Ik ben nu helemaal klaar met het boek. De  wereld voor Hannah was gestopt, maar niet voor  Clay . Hij denkt net zo vaak aan haar als hij met zijn oog knippert.    Ik ben nog altijd boos op Hannah, maar het doet me pijn om afscheid te nemen van haar. Van  Clay  zal ik geen afscheid moeten nemen denk ik, iets vertelt me dat dit niet het einde is voor hem. Zijn ontmoeting met Skye opent denk ik  voor  hem een  nieuw  hoofdstuk. Ik hoop dat dit tot een  nieuw  boek leidt, want ik ben niet klaar om afscheid te nemen van  Clay . Zijn  puurheid en oprechtheid is zo  hart verluchtend .   Ik kan niet geloven dat het voor  Clay  maar een dag duurde om al de cassettes te beluisteren. Het vertelde tijd was zo lang, de   verteltijd zo groot en het verhaaltempo was  laag.   Op het einde van het boek is er een interview met de auteur. Ik vind hem oprecht  geniaal . Het gebr...

“Nog... een...  allerlaatste ... poging.”   Zo begint de laatste cassette. Meteen heb ik mijn hoop  teruggevonden  en mijn woede en verslagenheid maken plaats voor hoop.    In de serie weet ik dat haar laatste poging toch zal mislukken, maar toch hoop ik nog altijd dat het goed zou aflopen.  Clay  hoopt dat ook.   In tegenstelling tot  Clay  ben ik niet boos op Mr. Porter. Hij wist van niets, Hannah had duidelijker kunnen zijn. Ze had zoals  Clay  zei naar  Clay  kunnen gaan.    Hij zou denk ik wel slagen om haar te redden. Het is fout van haar om een leerkracht die ze amper kende op te zadelen met de problemen die de cassettes met zich mee dragen.    Ik heb wel mijn bedenkingen. Als een leerlinge zou weg lopen tijdens een  ernstig  gesprek met  een leerkracht zouden de meeste leerkrachten wel achter hun gelopen hebben, maar ik snap dat de auteur he...

Het druppeltje dat de emmer deed overlopen. De perfecte beschrijving voor dit hoofdstuk. (cassett e  6 : kant B)  Er is geen terug keer meer, zo voel ik me terwijl ik lees.    Zoals ik al zei in mijn vorige  post  begin ik Hannah minder en minder te mogen, maar het doet me nog   altijd pijn om Hannah zo te horen. Het doet me pijn hoe  Clay  helemaal breekt. Mijn hart breekt voor h un  allebei. Ik heb de neiging om in huilen uit te basten net als Hannah of om mijn vuisten in iets te rammen net als  Clay  heeft gedaan. Mijn afschuw en woede voor Hannah   groeit  met elke woord dat ik lees.  Clay  heeft  gelijk, ze wist wat ze aan het doen was.   “ Je wist wat je over jezelf afriep, Hannah.”   Ik  wil in het boek kruipen en Hannah wakker slaan, om te zeggen dat ze  ertegen  moet vechten, dat ze sterker is dan ze denkt. Ik wil haar zeggen hoe ze  Clay ...

Eigenlijk zijn alle gebeurtenissen in dit boek een  groot  domino-effect, maar in dit  hoofdstuk kon ik het duidelijk zien.    Door een  stom  verkeersbord en twee laffe meisjes was er iemand  doodgegaan . Hannah is daar alweer verantwoordelijk voor. Het kleinste  scenario's kunnen  tot het ergste gebeurtenissen leiden. Dit hoofdstuk bewijst het. Mijn haat  voor Hannah groeit en mijn medeleven met  Clay  ook. Hij was beter af zonder de  cassetten. Hannah moest dat toch weten? Langs de andere kant verdient  Clay  de waarheid.    Ik begin meer en meer mijn mening over  Hannahs   zelfmoord  te  veranderen. In het begin zei ik dat ik het laf vind en dat ze beter zou blijven vechten. Nu besef ik dat haar sneeuwbal te groot is om het te stoppen. Bovendien zou ik nooit met mezelf kunnen leven na alles wat ze mee heeft gemaakt.   Dus  misschien is...

“Ik heb niets gedaan.” Voor velen is dit een smoes. Een smoes om jezelf te verdedigen , maar je hebt niets gedaan en je hebt het laten gebeuren toch? Dat is even erg als het zelf doen. Zo is het voor Hannah en Justin.    Ik voel me vies, alleen al  door cassette   5, kant  B te  beluisteren. Door  wat er gebeurd was en hoe ze lieten gebeuren. Liefst zou ik het gewoon vergeten. In de serie heb ik het ook wel gezien, maar in het boek voel ik het zo intens.    Ik begin Hannah te haten, omdat ze zo laf was, zo zwak. Ze geeft alles op en was zo laf om iemand anders te redden. Het ergst van al was dat het andere meisje er niet eens zelf voor koos, maar Hannah kiest er zelf voor om het op te geven. Dat meisje kon niet vechten voor haarzelf, die keuze heeft Hannah wel gehad.  Ik weet niet hoe ik mijn gevoel duidelijk moet beschrijven, de juiste woorden komen niet in me op. Het   woord dat er het dichtst bij komt is afschuw, ...

Mijn lerares godsdienst zei onlangs tegen ons dat ze hoopte dat we een persoon hebben waarmee we over alles kunnen praten. Een soort van rots in branding. Hannah had dat kunne hebben, maar ze koos ervoor om het voorbij te  passeren .    Ik was net zo nerveus als  Clay  toen hij door had dat het volgende verhaal over hem  ging. Ik voel zijn opluchting, zijn verdriet en frustratie. Hij is niet boos op haar, maar op hemzelf.  Ik in tegendeel ben bos op Hannah. Ze had de kans om haarzelf te redden, als ze gewoon alles had verteld aan hem zou ze nog leven. Niemand zou verdrietig zijn. Als ze hem niet weg had gestuurd en gewoon open was geweest zou hij nu niet zo kapot zijn. Als ze gewoon een beetje door had blijven vechten, dan waren al die cassetten er niet. Als, zo veel als.   Clay  voelt zich vast een mislukkeling, omdat het hem niet was  gelukt  om het meisje te redden waarvan hij houdt.  Het  doet hem pijn en...